Kategoria: Uncategorized

Rewolucyjne zmiany w ochronie danych osobowych od 25 maja 2018 r.

To ostatni dzwonek, aby zapewnić zgodność z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27.04.2016 r.)

Kabała Mądry Kancelarie Radców Prawnych oferuje pomoc prawną przy wdrożeniu procedur związanych z ochroną danych osobowych w firmie.

Świadczymy usługi związane z dokonaniem audytu, a także przygotowanie dokumentacji dostosowującej przedsiębiorstwo do nowych regulacji.

Zapraszamy do kontaktu

Zgodnie z treścią art. art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: „oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym”.

Oznacza to że małżonkowie są wzajemnie zobowiązani do wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wierności i współdziałania. Jeśli jednak mimo to, w trakcie trwania małżeństwa jeden z małżonków nie łoży na zaspokojenie podstawowych potrzeb rodziny – wówczas możliwe jest sądowe nakazanie przekazywania części jego dochodów do ręki drugiego małżonka.
Sąd może w takim przypadku orzec, że cykliczne dochody (np. wynagrodzenie za pracę, itp.) małżonka uchylającego się od swoich obowiązków, będą wypłacane w części lub w całości do ręki drugiego małżonka.

Postępowanie w takich sprawach jest mniej skomplikowane niż proces o alimenty. Sąd wysłuchuje bowiem zarówno powoda, jak też pozwanego i po ocenie materiału dowodowego wydaje orzeczenie. Strona, która ubiega się o takie świadczenie powinna jako dowody w sprawie załączyć do pozwu m.in. rachunki i inne potwierdzenia ponoszonych na utrzymanie rodziny kosztów. Co więcej, aby zapewnić sobie otrzymywanie środków finansowych na czas procesu, warto w takich sytuacjach zastanowić się nad złożeniem wniosku o udzielenie stosownego zabezpieczenia.

Czy zasiłek pielęgnacyjny przysługuje niepełnosprawnemu dziecku, w sytuacji, gdy koszty pobytu w Domu Pomocy Społecznej ponosi w całości Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej ?

W sytuacji, gdy Dom Pomocy Społecznej zapewnia całodobowe pełne utrzymanie, a koszty pobytu podopiecznego w całości ponoszone są z budżetu państwa (w tym przez GOPS) zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje.

Zgodnie z art. 16 ustawy o oświadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1952, zwana dalej „ustawą”) zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje m.in niepełnosprawnemu dziecku. Jednocześnie zasiłek ten nie przysługuje osobie umieszczonej w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie.

Ustawodawca w art. 3 pkt 7 ustawy wyjaśnił, co należy rozumieć pod pojęciem instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, wskazując, że oznacza to dom pomocy społecznej, placówkę opiekuńczo-wychowawczą, młodzieżowy ośrodek wychowawczy, schronisko dla nieletnich, zakład poprawczy, areszt śledczy, zakład karny, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, szkołę wojskową lub inną szkołę, jeżeli instytucje te zapewniają nieodpłatne pełne utrzymanie. Chodzi tu zatem o taką instytucję, w której osoba w niej przebywająca ma zapewnione pełne utrzymanie, wraz z opieką lekarską, bez konieczności ponoszenia na ten cel jakichkolwiek opłat. Koszt utrzymania osoby umieszczonej w takiej placówce ponosi Skarb Państwa, w tym za wyżywienie, zaopatrzenie medyczne, pomoc medyczną i inne środki pomocnicze.

Zgodnie z orzecznictwem, przez od pojęciem „pełne utrzymanie” mieści się zaspokojenie wszystkich uzasadnionych podstawowych potrzeb życiowych osoby uprawnionej, nie tylko w zakresie wyżywienia, mieszkania, opieki, ale także innych potrzeb, choćby na minimalnym poziomie. Do takich potrzeb niewątpliwie należy także zapewnienie stosownego do pór roku ubrania, obuwia, środków czystości, przyborów szkolnych itp.

Z przepisu art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.) wynika, że zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje, jeżeli osoba ubiegająca się o zasiłek przebywa w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, a jej pobyt i udzielone przez tę instytucję świadczenia częściowo lub w całości finansowane są z budżetu państwa albo Narodowego Funduszu Zdrowia. Przesłanki te (pobyt w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie i finansowanie przez budżet państwa albo NFZ) muszą wystąpić łącznie. Tylko w takim przypadku odmowa przyznania zasiłku pielęgnacyjnego znajduje podstawę w art. 16 ust. 5 ustawy. Instytucja o której mowa w art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, w tym dom pomocy społecznej, jest zapewniającą całodobowe utrzymanie, jeżeli zapewnia nieodpłatnie pełne utrzymanie. Oznacza to, że osoba w niej przebywająca nie ponosi kosztów związanych z pobytem. Jeżeli natomiast koszty takie ponosi ta osoba, placówka, w której przebywa nie jest instytucją zapewniającą całodobowe utrzymanie w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy, a więc i instytucją, o której mowa w art. 16 ust. 5. (zob. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Lublinie z dnia 4 grudnia 2008 r. II SA/Lu 567/08, Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Lublinie z dnia 13 listopada 2008 r. II SA/Lu 570/08 ).

OBOWIĄZEK USTAWOWY

O tym, kto w Polsce podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu, decydują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Będąc osobą ubezpieczoną każdy ma obowiązek zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego tych członków rodziny, którzy nie mają innego tytułu do ubezpieczenia.

Osoba podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego ma ustawowy obowiązek zgłosić do Funduszu członków rodziny, o ile nie podlegają oni ubezpieczeniu zdrowotnemu z innego tytułu. Obowiązek ten, w przypaku ubezpieczenia obowiązkowego, wynika z art. 67 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym osoba podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego ma obowiązek zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego członków rodziny, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5 i 6. Osoby, które nie zgłaszają się do ubezpieczenia zdrowotnego same, informują podmiot właściwy do dokonania zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego o członkach rodziny podlegających zgłoszeniu do ubezpieczenia zdrowotnego, w terminie 7 dni od dnia zaistnienia okoliczności powodujących konieczność dokonania zgłoszenia. Członkowie rodziny uzyskują prawo do świadczeń opieki zdrowotnej od dnia zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego.

W przypadku ubezpieczenia dobrowolnego obowiązek zgłoszenia członka rodziny jest analogiczny i wynika z art. 68 ust. 3 ustawy.

Członkowie rodziny, po zgłoszeniu ich do ubezpieczenia, uzyskują prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Zgłoszenie członków rodziny do ubezpieczenia nie ma wpływu na wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczenia uprawnionych członków rodziny spoczywa także na osobie ubezpieczającej się dobrowolnie.

WYKROCZENIE ORAZ ODPOWIEDZIALNOŚĆ ODSZKODOWAWCZA

Co istotne, zgodnie z przywołaną ustawą, ci, którzy nie dopełniają obowiązku zgłoszenia swoich bliskich (oraz wyrejestrowania ich), narażają się na karę grzywny.

Zgodnie bowiem z art 193 ustawy kto:

1.nie zgłasza wymaganych przepisami ustawy danych lub zgłasza nieprawdziwe dane mające wpływ na wymiar składek na ubezpieczenie zdrowotne albo udziela w tych sprawach nieprawdziwych wyjaśnień lub odmawia ich udzielenia,

1a) nie dokonuje w terminie zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego lub wyrejestrowania z ubezpieczenia zdrowotnego.

Wedle art. 24 § 1 Kodeksu wykroczeń, grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. Według art. 24 § 3KW, wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Karę grzywny wymierza sąd rejonowy właściwy dla miejsca popełnienia wykroczenia, na podstawie wniosku oskarżyciela publicznego uprawnionego do występowania w zakresie postępowania o wykroczenia, którym na podstawie art.17 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia jest Policja.

W razie zaniechania zgłoszenia członka rodziny do ubezpieczenia, można zgłosić zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia określonego w art.193 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Niezależnie od odpowiedzialności za wykroczenie, osoba, która zaniedbuje obowiązek zgłoszenia członka rodziny do ubezpieczenia, ponosi odpowiedzialność cywilną w związku z niezastosowaniem się do obowiązku zgłoszenia do ubezpieczenia. W razie poniesienia kosztów leczenia, w związku z brakiem ww. zgłoszenia, można dochodzić od tego członka rodziny odszkodowania za poniesione poniesionych koszty leczenia. Podstawą żądania wówczas jest art. 415 Kodeksu cywilnego wskazujący, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

DECYZJA DYREKTORA

Ponadto, na podstawie art. 109 ustawy dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu rozpatruje indywidualne sprawy z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego. Do indywidualnych spraw z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego zalicza się sprawy dotyczące objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym i ustalenia prawa do świadczeń. Wniosek o rozpatrzenie sprawy, o której mowa w ust. 1, zgłasza ubezpieczony, a w zakresie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym wniosek może zgłosić w szczególności Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego lub członek rodziny ubezpieczonego, także w zakresie dotyczącym objęcia ubezpieczeniem w okresie poprzedzającym złożenie wniosku.

Dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu rozpatruje sprawy, o których mowa w ust. 1, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia ich wniesienia, wydając decyzję. Uzasadnienie decyzji sporządza się z urzędu. Odwołanie od decyzji wydanej w sprawach, o których mowa w ust. 1, wnosi się do Prezesa Funduszu w terminie 7 dni od dnia jej otrzymania. W sprawach, o których mowa w ust. 1, w zakresie nieregulowanym niniejszą ustawą, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Czym zakaz konkurencji różni się zakaz konkurencji od klauzul poufności, która chroni tajemnice przedsiębiorstw?

Niewątpliwie obie instytucje służą ochronie przewagi konkurencyjnej przedsiębiorcy.
Poniżej krótka informacja dotycząca różnic między tymi postanowieniami umownymi.

Zakaz konkurencji oznacza zakaz zajmowania się interesami konkurencyjnymi (np. świadczenia pracy tego samego rodzaju, w tej samej branży co u pracodawcy) oraz zakaz przejęcia klientów.
W trakcie stosunku pracy może być ustanowiony bez odszkodowania, po ustaniu – za odszkodowaniem na rzecz pracownika.

Tajemnica przedsiębiorstwa to nieujawnione do wiadomości publicznej informacje posiadające wartość gospodarczą (np. informacje o dostawcach, wynegocjowanych cenach, warunkach umów z kontrahentami, dane klientów ).
Wprowadzenie do umowy postanowienia dotyczącego obowiązku zachowania tajemnicy przedsiębiorstwa nie wiążę się z dodatkowymi kosztami ze strony pracodawcy. Tajemnica może obowiązywać bezterminowo, przy czym w przypadku umów związanych ze świadczeniem pracy należy dokładnie określić czas trwania tej tajemnicy, jeśli ma być dłuższy niż 3 lata.

Zatem jeśli zakaz konkurencji nie będzie obowiązywał po ustaniu zatrudnienia, natomiast
określone zostaną precyzyjnie sankcje za naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa (np. kary umowne), były pracownik co prawda będzie mógł otworzyć własną działalność bądź zająć się pracą tego rodzaju, co wykonywał u pracodawcy, ale nie będzie mógł przy tym skorzystać z informacji uzyskanych od niego ( m.in. informacje o dostawcach, wynegocjowanych cenach, warunkach umów z kontrahentami, dane klientów).

Przykładowo może mieć miejsce sytuacja, podczas której były pracownik przejmie klienta pracodawcy, ale jeśli okaże się, że zrobił to za pomocą jego baz danych, pracodawcy należą się kary umowne.
(Wtedy dla ochrony pracodawcy wystarczająca jest tajemnica przedsiębiorstwa)

Jeśli natomiast były pracownik przejmie klienta, ponieważ sam się do niego zwrócił – pracodawca nie ma możliwości zakazania mu tego.
(Zakaz konkurencji by chronił, sama tajemnica przedsiębiorstwa nie)

Z tych względów również z kontrahentami warto konstruować umowy zobowiązujące do lojalności lub też zakazujące działań konkurencyjnych.

Zatem jak wynika z powyższego można zrezygnować z umowy o zakazie konkurencji po rozwiązaniu umowy o pracę, która wiąże się z obowiązkiem zapłaty odszkodowania na rzecz pracownika i poprzestać na ochronie wynikającej z tajemnicy przedsiębiorstwa.

Jednak dopiero zastosowanie obydwu postanowień może najpełniej zabezpieczyć przedsiębiorcę przed utratą przewagi konkurencyjnej na rzecz byłych pracowników oraz konkurentów.